بیا که بی تو دل من بهانه می‌‌گیرد

به این نشان که ز کویت نشانه می‌‌گیرد

به دل ز هجر جمال تو آتشی دارم

که هر نفس به هوایت زبانه می‌‌گیرد

نشسته مرغ دلم روی بام خانۀ تو

گمان مبر که جز این گوشه لانه می‌‌گیرد

شدم گدای در خانه ای که جبرئیل

همیشه اذن از این آستانه می‌‌گیرد

امام عصر، ولی خدا، عزیز رسول

که دل سراغ رخش عاشقانه می‌‌گیرد

فدای مادر مظلومه اش که در محشر

سراغ شیفتگان دانه دانه می‌‌گیرد

تو انتقام بگیر از عدوی خونخواری

که راه فاطمه با تازیانه می‌‌گیرد

بیا و مادر پهلو شکسته ات را بین

ز کوچه با چه دلی راه خانه می‌‌گیرد

بیا که نالۀ جانسوز(هاشمی) هر شب

به سوز و آه ز کویت نشانه می‌گیرد

(هاشمی نژاد، ۱۳۷۱، ۲۱)